Hallo en welkom!
Mijn naam is Liesbeth en ik ben een creatieve duizendpoot met een chronisch tijdstekort voor alles wat ik ooit nog wil proberen, maken en doen.
Het begon al als kleuter, bij het zien van de Olympische Winterspelen op tv: "Bobsleeën? Hoe komt het dat ik dat nog nooit heb gedaan?", vroeg ik lichtelijk verontwaardigd aan mijn ouders. Ze hebben er waarschijnlijk eens hartelijk om moeten lachen. Nu, leren bobsleeën is er nooit van gekomen, maar het zinnetje "dat wil ik ook kunnen!" is zowat de rode draad doorheen mijn leven gebleven.
Als 10-jarige gingen we met ons klasje kijken naar een archeologische opgraving in de buurt van onze school. Terwijl mijn klasgenootjes meer interesse hadden voor de bergen zand die naast de opgraving lagen, vuurde ik de ene vraag na de andere af op de archeologe die ons rondleidde. Bij het thuiskomen verklaarde ik meteen: "Wat ik vandaag gezien heb, dát ga ik later ook doen!". En zo geschiede: op mijn achttiende trok ik naar Leuven om er archeologie te gaan studeren, en vier jaar en vele mooie herinneringen aan mijn studententijd later, stond ik als archeologe op mijn eerste opgraving!
Na een carrière van amper acht jaar werd het opgraven helaas fysiek te zwaar, waardoor ik op zoek moest naar een nieuwe uitdaging. Maar ja, dat was nog niet zo gemakkelijk, aangezien ik nooit een alternatief had overwogen. Ik wilde vooral veel kunnen bijleren. Nu is het zo dat ik tijdens de verbouwing van ons droomhuis in Mortsel geïnteresseerd ben geraakt in de bouwsector. Wim - mijn man - tekende hiervoor de plannen uit in 3D, en mijn eerste idee was meteen: "hoe cool zou het zijn om dat ook te kunnen!"
Zo gezegd, zo gedaan. Ik startte met de opleiding Bouwkundig Tekenen aan de Howest in Brugge, en twee jaar later ben ik in de zomer van 2023 gestart als werkvoorbereider bij een algemene aannemer.
En mijn creatieve ontdekkingstocht? Die was geen uitzondering op de rode draad doorheen mijn leven. Als 12-jarige zag ik, tijdens een familie-uitstap naar Bokrijk, een vrouw in traditionele Vlaamse klederdracht, die geconcentreerd aan het kantklossen was. Ik wist uiteraard nog niet wat het was, maar ik was meteen gefascineerd door de honderden klosjes die over en weer werden 'gegooid', en die uit ogenschijnlijke chaos een mooi wit lapje creëerden. Weer vroeg ik aan mijn ouders: "Hoe komt het dat jullie mij dat nog niet geleerd hebben? Dat wil ik ook kunnen!" Mijn bomma en mama konden allebei naaien en breien, dus waarom dan niet kantklossen?
Door het allergrootste toeval vonden we - in mijn toenmalige woonplaats dan nog wel! - 'de Florrekes', een groepje kantklossende dames die deel uitmaken van volkskunstgroep De Uiltjes. Zij komen iedere zaterdagvoormiddag bij elkaar, en gelukkig voor mij zagen zij het zitten om mij de kneepjes van het vak te leren. Van witte proeflapjes om de technieken te leren, tot kleurrijke en modernere stukken die mensen niet meteen met kant associëren. Vijftien jaar lang was kantklossen mijn enige creatieve hobby.
Ik heb als archeologe tientallen weefgewichtjes van honderden jaren oud opgegraven. Ik heb traditionele weefsters ontmoet tijdens mijn reizen naar Peru en Mexico. In Noorwegen bezocht ik musea waar prachtige weefgetouwen tentoongesteld stonden. En toch was het pas tijdens - alweer - een uitstapje naar Bokrijk, waar ik in 2018 de tentoonstelling 'BKRK Textiel' en een prachtig oud weefgetouw zag, dat het begon te kriebelen om een nieuw ambacht te leren. Een klein hevelrietgetouw en enkele filmpjes op YouTube later, en mijn eerste sjaal was een feit.
Nog geen half jaar later schreef ik mij in voor de avondopleiding 'Handwever' in Gent, kocht ik een groot tweedehands trapgetouw, en begon ik met het maken van een omslagdoek in luxueus garen om op mijn trouwkleed te dragen op onze trouwdag. Niet veel later zou mijn zus voor het eerst mama worden, dus ging ik de uitdaging aan om een babydraagdoek te weven, waarin mijn nichtje heerlijk geborgen gedragen zou kunnen worden. Enkele sjaals voor familie, de eerste vriendinnen die ook graag een babydraagdoek wilden,... Het idee voor Atelier zWeven begon stilaan vorm te krijgen in mijn hoofd, en ik wilde ook dolgraag workshops kunnen geven en andere mensen kunnen laten kennismaken met dit heerlijke ambacht. Vijf jaar heb ik erover gedaan om de sprong te durven wagen.
Ik wil dan ook graag, vanuit de grond van mijn hart, iedereen bedanken die mij al die jaren gesteund - en af en toe een beetje gepusht - heeft om mijn droom te helpen waarmaken. Zonder jullie steun en liefde voor mijn creaties was Atelier zWeven er nooit van gekomen. En voor alle creatievelingen met een droom en een bang hartje, zijn er de prachtige woorden van Erin Hanson:
There is freedom
waiting for you,
on the breezes
of the sky,
and you ask,
"What if I fall?"
Oh but my darling,
what if you fly?